Donker hoekje

Een oude motorfiets rijden is leuk, maar het zorgt soms ook voor de nodige avonturen.
Zo was ik een tijdje geleden lekker aan het toeren door de Brabantse Biesbosch, toen mijn motor ineens vreselijk begon te sputteren. Hortend en stotend wist ik mijn garage te bereiken, waar bleek dat één van de drie cilinders uitgevallen was. Na wat prutsen aan de bedrading, bougiekappen en bobines had Jan mijn oude Yamaha XS750 weer aan de praat. Er leek niet echt iets stuk, maar waar het nou precies door kwam? Geen idee!

Een week later ging ik op bezoek bij een vriendin in Amstelveen. Op de motor natuurlijk, want het was lekker weer! Toen ik aan het eind van de middag weer naar huis wilde, startte m'n motor niet. Na een aantal verwoede pogingen sloeg hij eindelijk aan en opgelucht ging ik op weg naar huis.
In de lange bocht van de A9 naar de A4 begon Yammie weer te stotteren. Met lichte paniek in m'n hart reed ik door. Eenmaal op de A4, precies daar waar de weg zes banen breed is, stopte hij ermee. Met zweet in m'n handschoenen wist ik m'n motor aan de kant te krijgen. Eenmaal op de vluchtstrook, achter de vangrail, leerde een blik op m'n telefoon me dat de batterij nog maar voor 4% vol was. Ook dat nog...
Snel keek ik ter hoogte van welk hectometerpaaltje ik me bevond en aan welke zijde van de weg ik stond en ik belde de KNMV pechservice. In rap tempo meldde ik m'n naam, kenteken, het nummer van m'n pas en de plaats waar ik stond. "Oh ja", zei ik, "en m'n telefoon is bijna leeg." Daar nam de dame van de pechhulp geen genoegen mee. "We moeten eerst een melding aanmaken en daarvoor heb ik nog wat gegevens nodig." "Dat gaat niet, want m'n telefoon houdt er zo mee op" zei ik nog. "Tja, in dat geval kunt u beter even 112 bellen" zei de dame aan de andere kant van de lijn. Ja, met een lege telefoon zeker, dacht ik nog...
Met het laatste beetje bereik belde ik 112. Weer meldde ik snel waar ik me bevond. "Ik sta hier met mijn motor langs de A4, ik heb pech en m'n telefoon is leeg." Precies op dat moment hield m'n telefoon ermee op... Shit! Nu maar hopen dat er hulp zou komen...
Tot overmaat van ramp begon het ook nog eens zachtjes te regenen.

Een kleine twintig minuten later kwam er een gele wagen aanrijden. Gelukkig! De hulp was nabij! Maar wat bleek? Het was een sleepwagen; zo eentje die de twee voorwielen van een auto optilt en 'm dan wegsleept.
"Oh," zei de meneer van de pechhulp, "ik had een melding gekregen van motorpech..."
"Ja," zei ik, "dat klopt ook, ik heb ook pech. Met mijn motor". "Tja," zei de man "maar met deze sleepwagen kan ik jouw motor niet vervoeren. Daarvoor moet ik even een collega bellen. Maar laten we eerst eens even kijken wat er aan de hand is."
Nadat ik had uitgelegd van de uitgevallen cilinder en het gestotter, bekeek de man mijn motorfiets. Hij controleerde de bougies, mat de accu door, zette de benzinekraan op de reservestand, maar op geen enkele manier was m'n motor nog aan de praat te krijgen.
De collega werd gebeld en even later stond mijn Yamaha vastgesjord op een gele oplegger.

Omdat het inmiddels al te laat was om mijn motor nog direct naar de garage te brengen zou de pechservice hem eerst stallen op een depot in Roelofarendsveen, waarvandaan hij dan de volgende dag naar mijn garage gebracht zou worden. Ik kon meerijden tot aan het depot. Daar stond een taxi te wachten om mij naar Rotterdam te brengen. Rond twaalf uur 's avonds was ik eindelijk thuis.
's Nachts kon ik de slaap niet vatten. De hele tijd lag ik maar te malen over mijn motorpech. Wat kon er nu toch weer aan de hand zijn?? Ineens bekroop me een angstige gedachte. Aangezien ik geen benzinemeter heb, zet ik de dagteller altijd op nul als ik getankt heb. Mijn motor rijdt zo'n 1:20 en er gaat zeventien liter in m'n tank, dus een ruime driehonderd kilometer kan ik makkelijk rijden op een volle tank. Toen ik strandde stond de dagteller op 275. Dat zou het dus niet kunnen zijn toch?
Middenin de nacht typte ik een mail naar Jan van de garage:
"Jan, ik ben weer gestrand met mijn motor. Het lijkt erop dat het weer hetzelfde euvel is als vorige week, toen die ene cilinder uitgevallen was. Mijn motor wordt morgen door de pechservice bij jou afgeleverd. Ik kan het me haast niet voorstellen, want we hebben de motor ook op de reservestand geprobeerd te starten, maar misschien moet je voor de zekerheid toch óók even de benzine checken... Als het dat blijkt te zijn, dan ga ik me ergens in een heel donker hoekje zitten schamen!"

De volgende middag belde Jan. Het eerste wat hij zei was: "Blijf jij nog maar even in dat donkere hoekje zitten!" Het schaamrood steeg me naar m'n kaken. Dus toch! In alle consternatie had ik dus helemaal niet aan de benzine gedacht op het moment dat m'n motor ermee stopte... En de mannen van de pechhulp ook niet!
Toen ik mijn motor aan het eind van de dag ging ophalen stond er op de factuur: 'Lijkt benzinetekort te zijn geweest.' Jan kon een grijns niet onderdrukken. Beschaamd rekende ik af. Sinds die dag ga ik dus nooit meer van huis zonder een opgeladen telefoon en een litertje benzine in m'n zijtassen!

In goed gezelschap

Na twee bergtrainingen en een aantal tripjes naar de Ardennen, begin ik ondertussen behoorlijk wat lol te krijgen in het rijden op mooie, bochtige bergweggetjes. En als je eenmaal de smaak te pakken hebt, dan wil je méér! Tijd dus voor een nieuw avontuur.

Mijn oude Yamaha XS750 en ik waren deze keer in goed gezelschap: op weg naar de Eifel werden we vergezeld door een prachtige klassieker, een BMW R80/7 uit 1979.

Goed voorbereid gaan Yammie en de Beemer op pad, met in de zadeltassen een extra flesje olie, een litertje benzine, wat zekeringen, een rolletje gaffertape en een multitool, want met een oude motorfiets weet je maar nooit wat je onderweg allemaal nodig hebt...

Tot Eindhoven pakken we even de snelweg en vanaf daar rijden we binnendoor verder. De Yamaha slaat - net als laatst in de Ardennen - om onverklaarbare redenen toch weer een paar keer af, maar laat zich gelukkig steeds weer vrij vlot starten. Tot aan Limburg gaat het verder voorspoedig. De zon schijnt en op een terras maken we een stop voor koffie met een heerlijk stuk vlaai. Vlakbij Vaals begint de lucht angstaanjagend donker te worden en vlak voordat er een enorme onweersbui losbarst, schieten we een eetcafé in. Op de buienradar is goed te zien dat het een zeer plaatselijke bui is en dat klopt, want ongeveer anderhalf uur later is het droog en kunnen we weer verder.

Aan het begin van de avond rijden we Lutzerath binnen en checken we in bij Hotel Maas, waar we door eigenaar Stefan vriendelijk verwelkomd worden. Het hotel ligt in een rustig dorpje middenin de Eifel en vormt een prima startplek voor veel mooie (motor-)tochten. Op verzoek stuurt Stefan je per mail zelfs vier mooie routes toe, geschikt voor zowel Tomtom als Garmin, zodat je die thuis alvast in je navigatiesysteem kunt zetten. En - ook niet onbelangrijk - de motor kan in de garage of onder het afdak geparkeerd worden.

Vol overgave storten we ons op het diner en het heerlijke Franziskaner Weissbier om daarna moe maar tevreden ons bed in te rollen.

Zaterdagochtend kiezen we voor de route Lutzerath - Cochem - Lutzerath, een tocht van 233 kilometer, die ondermeer een stuk langs de Moezel loopt en uitzicht biedt op de prachtige groene stijle hellingen met wijnranken. In het mooiste deel van het Moezeldal ligt Cochem, een 'gemütlich' wijnstadje, compleet met vakwerkhuizen en een grote burcht. En verder op de route natuurlijk bochten, veel mooie bochten! En die gaan best goed! Op eentje na dan, als ik een pittige haarspeldbocht naar rechts niet goed instuur en mijn motor bovendien midden in die bocht uitvalt. Oké, denk ik, hoofd koel houden, niet vallen en gewoon weer starten en doorgaan. Meteen een goeie oefening voor de hellingproef! Schuin achter me zie ik een grote grijns in de helm van mijn motormaatje.

Halverwege de tocht is de weg afgezet. Onze route blijkt precies over het parcours van de Eifel Rallye te lopen, die dit jaar van 26 t/m 28 juli plaatsvindt in de Vulkaneifel. De rallye van die dag blijkt net gestart, dus we besluiten even te blijven kijken. Een bonte stoet van auto's scheurt even later over de kronkelige landweggetjes. Ze komen niet allemaal even soepel door de bocht, maar ach, dat kan de beste overkomen, daar weet ik alles van!

De volgende dag rijden we richting Adenau en stoppen we even bij de Nürbergring. Kennelijk is er net een ongeluk gebeurd, want een ambulance en een politiewagen rijden het hek door. Even later wordt er een gekreukelde auto op een takelwagen het circuit afgevoerd. Not my cup of tea!

In Altenahr stoppen we voor een lunch bij Toets en Angela van Gasthaus am Tunnel, een begrip onder veel motorrijders in de Eifel. Na een stevige biker's lunch en een halve liter alcoholvrij bier koersen we dwars door Nationalpark Eifel richting Aachen om daar de snelweg naar huis te pakken. Onze oude motorfietsjes hebben het de hele tijd goed volgehouden, maar als we bijna bij Breda zijn begint de BMW te sputteren. Vuil in één van de carburateurs? Of zou hij misschien gehecht zijn geraakt aan het gezelschap van Yammie en opzien tegen het naderende afscheid?

Never a dull moment

“Zo, zat je weer om een ritje verlegen?” is het eerste wat Jan zegt als ik om vijf uur ’s middags aan kom rijden. Jan is mijn garageman en omdat ik op een oude motorfiets rijd, kom ik geregeld bij hem over de vloer.

“Eh… ja… nou… er is wel ècht iets aan de hand hoor Jan,” sputter ik, “want hij valt steeds uit als m’n tank half leeg is én m’n knipperlichten doen het niet meer."
"Tja..." zegt Jan alleen maar. "Maar ik ben er wél weer mooi mee naar de Ardennen geweest!” breng ik nog in verweer.

Jan gaat onverstoorbaar verder met sleutelen en ik ga op het trapje in de werkplaats zitten en wacht tot hij tijd heeft om even naar mijn 29 jaar oude Yamaha XS750 te kijken. Ondertussen komt een andere klant zijn motor ophalen, waar Jan nieuwe bandjes onder gezet heeft. “Zo,” zegt Jan tegen hem, “dat was wel nodig zeg! Er zat bijna geen profiel meer onder! Ik scheet in m’n broek toen ik ermee door de bocht ging…”

“Had je wel een schone onderbroek bij je dan?” vraagt deze.

“Nee,” zegt Jan, “ik heb nu gewoon niks aan onder mijn overall. Ik probeer een beetje met de laatste mode mee te gaan hè!”

Ik schiet in de lach, want Jan heeft een lange paardenstaart, zoals de bandleden van Metallica in de jaren ’80… Als ik er nog wat van zeg ook, werpt Jan me een grijns toe. “Ik vond het leuker toen je nog een bedeesd meisje was en wat meer ontzag toonde…”

Even later is het de beurt aan mijn Yamaha.

De problemen begonnen tijdens de rit naar de Ardennen, waarbij de motor er een paar keer spontaan mee ophield. Het lijkt iets met de benzinetoevoer of de verbranding te zijn. Met het steeds volgetankt houden van de tank en de benzinekraan op de pri-stand heb ik het uiteindelijk vier dagen weten te redden, maar ik ben benieuwd wat er aan de hand is.

Jan checkt de carburateurs, de benzinekraantjes, de benzineleidingen, de filters en blaast zelfs de tankdop door. Er zit niks verstopt en er zit ook geen water onderin de tank. We proberen te determineren waar het euvel kan zitten, wanneer het precies gebeurde, hoe het klonk en wat ik toen deed, maar we komen er niet uit. Het blijft een raadsel… Uiteindelijk gooit Jan een flesje Forté in de tank en we spreken af dat ik de tank met de benzinekraantjes op de normale stand tot aan de reservestand leeg probeer te rijden om te kijken of het nog eens gebeurt.

Ik besluit om naast een opgeladen telefoon, mijn KNMV- en ANWB-pas en een fles motorolie nu ook maar een litertje benzine aan mijn standaarduitrusting toe te voegen. Leuk hoor, zo’n oldtimer!

Op naar het volgende probleem: de kapotte zekering. Die voorziet niet alleen de knipperlichten van stroom, maar ook de claxon en het lampje van de neutraalstand.

Ik heb er op weg van de Ardennen naar huis zelf al drie keer een nieuwe zekering ingezet, maar die klapte er steeds weer uit. Ook de zekering die Jan erin stopt, knalt meteen. Flinke kortsluiting dus, maar wáár? Stukje bij beetje meet Jan de bedrading door, maar de oorzaak van de kortsluiting laat zich niet zo makkelijk opsporen. Steeds meer onderdelen worden gedemonteerd om de draadboom te kunnen volgen, waarbij Jan af en toe zachtjes binnensmonds vloekt. Ondertussen is het over zessen en begin ik me een beetje schuldig te voelen dat het een latertje wordt voor Jan vandaag.

“Als je wilt kan ik ‘m ook hier laten en morgen weer komen ophalen hoor” zeg ik.

“Hoor je mij ergens over klagen dan?” vraagt Jan “Of wil jíj soms naar huis?”

“Eh… nee, nee… ik wacht graag tot je klaar bent!” En ik ga gauw weer op het trapje zitten.

Uiteindelijk vindt Jan de oorzaak. Natúúrlijk ergens helemaal onderaan, op een onmogelijke plaats, is het omhulsel van de bedrading weggesleten en maakt de bedrading contact met de massa. Een stuk isolatiemateriaal eromheen en het probleem is gefikst. Bij het prutsen aan de bedrading is waarschijnlijk ook een draadje van het knipperlichtrelais losgeraakt, dus dat wordt ook meteen hersteld.

Om zeven uur rij ik weg uit Ouderkerk a/d IJssel. Blij dat Yammie het – voor nu – weer doet en klaar voor het volgende avontuur: volgende week staat er namelijk weer een ritje naar de Eifel op het programma!

Goed voor weer een dankbare ansichtkaart erbij op het prikbord van Jan!

Bochten en Belgische biertjes

Tradities zijn er om in ere te houden en ons jaarlijkse motormeidenweekend naar de Ardennen is daar één van. Met z'n vieren rijden we op vrijdagochtend via Brabant en Limburg naar het Belgische plaatsje Waimes, om aan het eind van de middag aan te komen bij Motorherberg Les Arondes. Deze tot herberg verbouwde streekboerderij wordt gerund door Karst en Marleen (zelf ook enthousiast motorrijders) en biedt alles wat een motorrijder zich maar wensen kan: een warme douche, een goed bed, lekker eten, Belgische biertjes, een gezellige binnenplaats en een overdekte stalling voor de motor.
Vanuit Les Arondes (vlakbij Malmédy) kun je letterlijk alle kanten op, maar het mooist zijn natuurlijk de Eifel, de Ardennen en Luxemburg, die er letterlijk om de hoek liggen.

Als we op vrijdagochtend vertrekken is het nog redelijk droog, maar net over de Belgische grens beginnen de eerste druppels al te vallen. Ik weiger halstarrig om mijn regenbroek aan te trekken. Ik zal toch niet smelten van een beetje regen?
Bij Turnhout begint mijn motor te sputteren en bij het eerstvolgende stoplicht komt er een enorme knal uit de uitlaat en slaat de motor af. Hmm... dat klinkt niet goed. Gelukkig start Yammie na een paar pogingen weer en kunnen we onze reis voortzetten. Onderweg slaat de motor nog een paar keer af. Het lijkt alsof er iets met de benzinetoevoer aan de hand is. Hoewel de tank nog halfvol is besluiten we om 'm weer helemaal vol te gooien en dat lijkt te helpen. Aan het eind van de middag rijden we het erf van Les Arondes op en kunnen we meteen aanschuiven voor een warme maaltijd. De eerste Belgische biertjes komen op tafel en al gauw zit de stemming er goed in.

De volgende ochtend zit ik met Karst over mijn motor gebogen om te kijken wat er aan de hand kan zijn. Er stroomt schone benzine uit de carburateurs, dus zo te zien zit er geen vuil in de tank. Ook de benzinekraantjes zitten niet verstopt en er zit geen vocht (anders dan benzine) in de tank.
Karst adviseert om de benzinekraantjes op de pri-stand te zetten en ervoor te zorgen dat de tank redelijk vol blijft. Ik neem zijn advies ter harte en vol goede moed beginnen we aan onze eerste dagtocht.
Mijn Yamaha houdt zich goed. Het ene na het andere mooie slingerweggetje rolt onder onze banden door en we genieten met volle teugen. Af en toe valt er een spatje regen, maar dat kunnen we wel hebben. We passeren verschillende keren de grens met Duitsland en Luxemburg en maken een tussenstop bij Motorrad Zubehör Louis in Aachen, precies op het moment dat het ophoudt met zachtjes regenen. Na de shop-stop is het bijna weer droog en rijden we terug naar Waimes, waar Karst en Marleen de barbecue al hebben aangestoken. Marleen heeft speciaal voor ons de voorraad Belgische biertjes weer aangevuld en die smaken ons best na zo'n dag toeren!

Zondagochtend miezert het, maar we zijn geen watjes, dus vrolijk hijsen we ons weer in ons motor- en regenpak. Eigenwijs als ik ben, vertik ik het nog steeds om mijn regenbroek aan te trekken. We rijden richting Müllerthal in Luxemburg, wat volgens Marleen ook bekend staat als 'klein Zwitserland'. Niks teveel gezegd: de omgeving is prachtig! Bij Château Beaufort schuilen we even voor een enorme bui die overtrekt en daarna rijden we over lange glooiende heuvels weer terug naar de herberg.

Maandag is de dag van vertrek. We drinken nog een laatste kop koffie in het zonnetje op het erf en bespreken de route voor de terugweg. Bij de grens begint het te regenen. We checken de buienradar en zien één grote blauwe vlek op de plek waar Nederland zou moeten liggen. Hmm... foute boel! Tot overmaat van ramp knalt er een zekering, waardoor mijn knipperlichten en claxon het niet meer doen. Ook de zekering die ik er bij de eerstvolgende benzinepomp in stop, knalt er vrijwel meteen weer uit. Kortsluiting dus. Ondertussen begint het steeds harder te regenen en wordt mijn humeur er niet beter op. Bij Breda schieten we de snelweg op. De lucht is egaal grijs en in de stromende regen moet ik steeds mijn rechterbeen en linkerarm uitsteken als ik van baan verwissel. Niet echt fijn... Gelukkig ben ik bijna thuis.

Compleet verregend rij ik de Van Brienenoordbrug over. Thuis!
Meiden, het was een geweldig weekend!
Volgend jaar weer! Maar dán op de Bonneville!

Zien en gezien worden

In februari was ik met een paar vriendinnen naar de motorbeurs in Utrecht. Altijd leuk om naar beursaanbiedingen te snuffelen en je te vergapen aan motorfietsen die je in je stoutste dromen nooit zult kunnen kopen...
Bij de stand van de KNMV werden we aangesproken door een dame die vroeg of wij mee wilden werken aan een wetenschappelijk onderzoek van Bikesense, gezamenlijk uitgevoerd door de KNMV, SWOV en DHV. Met dit onderzoek willen ze meer te weten komen over hoe de motor in Nederland wordt gebruikt, welke situaties motorrijders tegenkomen op de weg en of het volgen van een Voortgezette Rijopleiding invloed heeft op het gedrag van de motorrijder.
Deelnemers aan het onderzoek maakten bovendien kans om kosteloos een VRO-Risico t.w.v. 237,50 euro te mogen volgen. Nou, daar hoefden de dames natuurlijk niet lang over na te denken!

Na het invullen van een uitgebreide vragenlijst op de beurs, werden we in maart opgeroepen in Waddinxveen voor de nulmeting van het onderzoek.
Samen met een instructeur moesten we een route van ruim een half uur rijden. Net als bij je rijles kreeg je via een 'oortje' aanwijzingen, maar in tegenstelling tot de rijles werd er daarnaast geen commentaar gegeven op je rijgedrag. De hele rit werd bovendien ook nog eens gefilmd.
Nou heb ik het idee dat ik best aardig kan rijden, maar als ik weet dat er de hele tijd iemand op me let, dan ga ik ineens hele rare dingen doen... Zo reed ik op een rotonde met verhoogde middenscheiding tot twee keer toe verkeerd en hoorde ik op de snelweg de aanwijzingen van de instructeur niet, waardoor ik finaal de door hem bedoelde afslag voorbij reed...
Toen we terugkwamen bij het trainingscentrum zei de instructeur alleen maar: "ik hoop dat je de goede envelop trekt..." Middels het trekken van een envelop uit een grote doos werd namelijk bepaald welke groep 'ingeloot' was voor de VRO-training en welke groep 'uitgeloot' was en zo de controlegroep voor het onderzoek zou vormen.
Het geluk was me goed gezind en ik werd ingeloot voor deelname aan de training!

Op 28 juni reed ik in alle vroegte naar Waddinxveen voor de Voortgezette Rijopleiding VRO-R, waarbij de R dus staat voor Risico.
We werden opgewacht door Richard en Gerard, twee instructeurs van de KNMV. Zij legden uit dat het doel van deze training is om je bewust te maken van de risico's die je als motorrijder tegen kunt komen. Door deze bewustwording ben je in staat om risicovolle situaties eerder te herkennen, waardoor je je rijgedrag kunt aanpassen.
De volgorde is dus: herkennen - analyseren - oplossing bedenken - uitvoeren - evalueren. En dat allemaal gewoon tijdens het rijden en vaak ook nog slechts in een fractie van een seconde...

Hoe je risico's ervaart is deels subjectief; de één heeft een grotere risicoperceptie dan de ander. Verder spelen factoren als leeftijd, rijervaring, levensstijl en voertuigbeheersing een rol.
In veel verkeerssituaties doe je bovendien aannames: die auto zal vast wel stoppen, die fietser gaat rechtdoor, ik zit op de rotonde, dus ik heb voorrang, etc of geef je de regie uit handen, waardoor er ook risico's kunnen ontstaan.

Na deze portie theorie gingen we de weg op. Een rit van ruim een half uur door de bebouwde kom, over de provinciale weg en een stuk over de snelweg. Onderweg werd er wederom gefilmd en maakten we af en toe en stop om te luisteren naar uitleg en toelichting van de instructeur.

Terug in het trainingscentrum werden de opnames bekeken en onderling van het nodige commentaar voorzien. Alleen opbouwende kritiek natuurlijk... ;-)
We constateerden allemaal dat we tijdens het rijden een aantal zaken totaal over het hoofd hadden gezien, zoals een voetgangersoversteekbord met een fluorgele rand, drie verkeersspiegels en bomen langs de weg. Hoe hebben we die nou niet kunnen zien...??

Na de lunch en nog een stukje algemene theorie gingen we de weg weer op voor de tweede rit. Dezelfde rit als 's ochtends, maar nu met toepassing van de opgedane kennis. Wát een verschil!
Waar we 's ochtends nog als makke schaapjes in baksteenformatie achter elkaar aan reden, zochten we nu individueel naar onze beste en veiligste positie op de weg. En door nóg verder vooruit te kijken en gebruik te maken van doorkijkjes in het landschap, zagen we auto's, vrachtwagens en ander verkeer op zijwegen nog eerder aankomen en konden we er bijna een sport van maken om een rotonde te naderen zonder je voet aan de grond te zetten!

Ik heb veel geleerd in deze VRO-R training en ik hoop dat deze manier van kijken en risico-analyseren op een gegeven moment een automatisme zal worden. Ik ga er zéker mijn best voor doen!
En sparen voor de andere VRO-opleidingen...
Maar éérst de Bonneville!

Op zoek naar de ideale lijn

Sinds ik met mijn Yamaha XS750 SE in een bocht op split onderuit ben gegleden, heb ik het niet meer zo op bochten. Mijn motorfiets wil eigenlijk ook gewoon het liefst rechtdoor, lekker cruisen over lange, licht glooiende wegen. Maar ja, een bochtje op z'n tijd is natuurlijk niet te voorkomen.

Om ervaring op te doen met het betere bochtenwerk, heb ik vorig jaar een 'bochtencursus' gevolgd in het Teutoburgerwoud en om het gevoel een beetje vast te houden, vond ik het nu tijd voor een opfriscursus.

Op naar de Eifel dus, voor een zoektocht naar de ideale lijn!

In het gezelschap van een Honda Pan European, een Triumph Street Triple, een KTM 1100 en een BMW 1150 GS buffel ik dapper over de snelweg naar Duitsland. Zodra we de snelweg af zijn schiet het stel op de Triumph en de KTM er vandoor. Even later ben ik de anderen ook kwijt. Bovendien moet ik ondertussen ook nodig tanken. Gelukkig heb ik de route en het adres in m'n Garmin, dus even later rij ik de parkeerplaats van het hotel op.

Dat m'n oude motorfietsje af en toe olie zweet als ik er lang achter elkaar hard mee rijd wist ik wel, maar nu zit m'n linkerschoen toch wel echt vol met spetters en begint Yammie ook een beetje te stotteren. Maar ik ben moe en klaar voor vandaag, dus ik wil nu eerst m'n tas uitpakken, douchen en eten en dan morgenochtend maar eens even naar de olie kijken.

In een gebied waar het wemelt van de bikershotels en bikerscafés is onze reisleider erin geslaagd om een hotel te vinden waar de tijd heeft stilgestaan. Geen biker te zien! Wel heel veel spiegels, täglich live-Musik door een artiest die eruit ziet als een kruising tussen Dennie Christian en de zanger van Kiss en vanaf vier uur 's middags schuifelende mummies in de Kristallspiegelsaal. Gelukkig eten wij een stukje verderop in het gezellige Motorgasthaus Am Tunnel, waar eigenaar Toets speciaal voor mij een vissie heeft gebakken. En die Duitse biertjes smaken ook best na een dag hard werken!

De volgende ochtend blijkt het oliepeil van mijn motor onder het minimum te staan, dus dat moet eerst gefixt worden. Er gaat bijna driekwart liter bij! Voor de zekerheid koop ik nog maar een extra fles voor onderweg. Goed in de gaten houden dus...

Jetzt geht's los! We rijden een stuk omhoog en stoppen bovenop een berg met uitzicht op de wijnvelden. Na wat uitleg over haarspeldbochten en de juiste plaats op de weg moeten we allemaal drie keer hetzelfde parcours rijden. De eerste keer voorop, de tweede keer in de lijn van de instructeur en de laatste keer weer voorop. Alles wordt gefilmd, zodat we dat 's avonds terug kunnen kijken en kunnen bespreken.

De instructeur is 'niet ontevreden' over mijn bochtenwerk, wat ik voor mezelf maar vertaal in 'het ging best goed'! Alleen het tempo zou wat hem betreft nog wel wat omhoog kunnen, maar ik vind het voor nu hard zat.

We vervolgen de route langs prachtige slingerweggetjes, door uitgestrekte wijnvelden en kneuterige dorpjes. Na de lunch moeten we vanwege wegwerkzaamheden zelfs een klein stukje enduro rijden en kan ik een lichte grijns niet onderdrukken als ik met mijn oude motorfiets de Street Triple over het zand en de keien voorbij schiet.

Na zo'n 200 kilometer begin ik moe te worden. Het is hard werken om zo'n semi-chopper netjes door de bocht te sturen! Doordat ik minder hard rijd dan de rest van de groep, raak ik steeds verder achterop en ik voel me bezwaard dat ze steeds op mij moeten wachten. Ik besluit de groep te laten doorrijden en zelf alvast rustig naar het hotel terug te gaan.

's Avonds kijken we de opnames terug en krijgen we nog wat tips en aanwijzingen. Ik blijf het moeilijk vinden om hele strakke bochten te draaien met mijn motor, maar verder ben ik best tevreden.

Omdat ik als enige van de groep uit het westen kom, besluit ik de volgende ochtend niet eerst nog mee te gaan naar die Hohe Acht (de hoogste berg in de Eifel, ten oosten van Adenau), maar op m'n gemak aan de terugreis te beginnen. Via Adenau en Blankenheim pak ik nog heel wat mooie weggetjes en bochten mee en vanaf Venlo is het vol gas op huis aan. Onderweg nog een bak koffie voor mij en een slokkie olie voor Yammie en na 365 kilometer zet ik weer voet op Rotterdamse bodem. Weer heel wat kilometers en bochtenervaring rijker! Volgend jaar weer! Maar dán op de Bonneville!

P.S. Bedankt voor de foto's Ronald!

De Tocht der Tochten

Ieder jaar organiseert de Friesche Motorclub op tweede pinksterdag de Elfstedentocht voor motorfietsen. Aangezien ik geen fan ben van kou, maar wél van toeren, leek dit een uitgelezen kans om al die dorpen met die klinkende Friese namen eens van dichtbij te bekijken in een zonniger jaargetijde. Samen met twee gemotoriseerde vriendinnen schreef ik mij in voor de Tocht der Tochten.

Gezien de reisafstand vanaf huis naar Friesland besloten we er maar meteen een lang weekend van te maken. En omdat we het geheel een beetje in stijl wilden doen, gingen we op zoek naar een leuke slaapplek voor niet al teveel geld (want er moet druk gespaard worden voor de Bonneville natuurlijk). Boer Zeinstra had precies wat wij zochten: een tot appartementen verbouwde boerderij, met ligbad, drie slaapkamers, stalling voor de motorfietsen en uitzicht op de boomgaard en de koeien in de wei. Wat wil een stadse deerne nog meer?

Op eerste pinksterdag reden we vanuit Rotterdam richting het hoge noorden. De pittoreske route uiteraard; bij Amsterdam de snelweg af en over de dijkweggetjes via Durgerdam, Monnickendam, Volendam en Hoorn naar de Afsluitdijk. De zon knetterde aan de hemel en bij iedere stop werden er meer laagjes kleding uitgetrokken. De vliegjes vlogen aan alle kanten naar binnen en bij de lunchstop in Harlingen constateerde ik zelfs dat een aantal van hen in mijn decolleté een zachte dood gestorven was… There are worse ways to die.

Bij aankomst in Stiens werden de motoren op stal gezet en was het tijd om de tassen uit te pakken. Het eerste wat we deden was de koelkast vullen met de meegebrachte blikjes bier. Ontbijt zouden we de volgende ochtend wel een beetje improviseren, maar drank was er in ieder geval genoeg! En had ik niet ooit ergens gelezen dat een biertje gelijk staat aan twee bruine boterhammen? Dus ach, dat zou wel goed komen!

Ondertussen hadden we ook wel weer trek gekregen, maar eigenlijk hadden we geen zin om ons weer in ons warme motorpak te hijsen om naar het dorp te rijden voor wat eten. De dochter van de boer kwam met de briljante oplossing: “Dan laten jullie toch gewoon een pizza bezorgen?” Dat kan dus zelfs tot in de verste uithoek van Friesland!

De volgende ochtend reden we in alle vroegte richting Leeuwarden voor het ophalen van de stempelkaart. Weleens in een file gestaan met alleen maar motorfietsen? Een hele aparte ervaring! In een razend tempo en met een souplesse waar menig evenement nog wat van kan leren, verwerkte de organisatie de startbewijzen voor de 3600 motorrijders, trikes en automobilisten. Binnen een mum van tijd stonden we aan de start met een vaantje aan de motor, een stempelkaart in de binnenzak en de route netjes op de Garmin geïnstalleerd. Dat laatste is eigenlijk niet echt nodig, want je volgt gewoon de voorgangers, maar het is leuk om de route later nog eens na te rijden als het wat minder druk is.

In het begin lag het tempo niet zo hoog, vanwege de enorme stroom motorrijders, maar gaandeweg de route kon de gashendel af en toe ook even lekker opengetrokken worden om weer even een beetje af te koelen. Langs de hele route stonden mensen te zwaaien, te klappen en te juichen. Echt een geweldige ervaring!

Om half vijf ’s middags hadden we eindelijk alle stempels verzameld en konden we in de hal van het FEC onze plaquette in ontvangst nemen. Moe van het toch wel ingespannen rijden reden we weer richting de boerderie voor een lekker koud biertje.


Na een nachtje met de kippen op stok, besloten we ook voor de terugweg een toeristische route te nemen. Via Lemmer reden we naar de Weerribben. De eigenaar van het plaatselijke pannenkoekenhuis had zo’n druk pinksterweekend gehad dat hij geen zin meer had om voor ons nog een pannenkoek te bakken. Tosti’s daar deed hij ook niet aan en zelfs een broodje kaas zat er niet in. Dan maar een bak koffie met een stuk appeltaart en genieten van de prachtige omgeving. Na een lunchstop in Zwolle zijn we snel de A28 opgeschoten en terug op huus an gereden.

Fryslân boppe! Het was een heerlijk weekend! Complimenten aan de geweldige organisatie door de Friesche Motorclub en wat mij betreft gaan we volgend jaar weer!

Echte liefde

Ik ben verliefd!

Op het eerste gezicht…

Tot over m’n oren…

Op een motorfiets, dát dan weer wèl…

Ik wist niet dat het kon, maar geloof me, het is zo!

Toen ik de Triumph Bonneville voor het eerst zag, ging er een schok van herkenning door me heen en wist ik het: daar staat ‘ie! Dát is hem!

Maar iedere liefde heeft een prijs en de prijs van mijn ‘nieuwe liefde’ deed me even huiveren. Maar goed, als je het over èchte liefde hebt, dan ga je natuurlijk niet lullig doen over een paar centen.

Om er wel even helemaal zeker van te zijn dat deze liefde onvoorwaardelijk is, had ik een paar weken geleden een date met ‘Bonnie’. Zo ben ik dan ook wel weer!

In het clubhuis van ANWB Promotor stond ‘ie: glimmend en blinkend en met nog nauwelijks een paar kilometer op de teller.

Zodra we op pad gingen wist ik het zeker: this is for life!

We toerden door de Flevopolder, reden langs Harderwijk en maakten een rondje door het Geldersch Landschap. De zon scheen, het leven was goed en ik was gelukkig!

En nu heb ik een plan. Een ambitieus plan…

Over precies vijftien maanden, op mijn verjaardag op 21 augustus 2013, wil ik verenigd zijn met mijn grote liefde. En dat betekent sparen. Heel hard sparen!

De afgelopen weken heb ik nachtenlang al mijn inkomsten en uitgaven in kaart gebracht in imposante Excelschema’s. Dat daar het één en ander moest veranderen om mijn droom te verwezenlijken, was wel duidelijk.

Inmiddels heb ik abonnementen en lidmaatschappen opgezegd, spullen op Marktplaats te koop aangeboden, boeken via Bol.com verkocht en overweeg ik zelfs om mijn ouwe, trouwe Daihatsu Charade te verkopen. Er is een speciale spaarrekening geopend en m’n hele vakantiegeld is direct doorgesluisd als eerste inleg. Een goed begin is het halve werk. Ik ben er nog lang niet, maar die Bonneville, die komt er! Zéker weten!

Zwaaien

Ik ben hardloper en motorrijder, maar wát een verschil is het of ik bij de ene of de andere activiteit gelijkgestemden tegenkom! Waar motorrijders elkaar - een enkele uitzondering daargelaten - bij het passeren hartelijk groeten, zo stoïcijns lopen hardlopers elkaar voorbij. Sterker nog, het lijkt wel of ze bewust iedere vorm van oogcontact uit de weg gaan.
Zelf ben ik geneigd om iedereen die dezelfde hobby beoefent als ik, altijd vrolijk tegemoet te treden. Het komt daarom ook nog weleens voor dat ik, tot grote hilariteit van mijn motorrijdende vrienden, soms zelfs enthousiast naar een tegemoetkomende scooter zwaai...

Voor mij geldt groeten als een teken van verbroedering. Je deelt eenzelfde passie en alleen dat al schept een band. Hardlopers denken daar kennelijk anders over. Die lopen met oordopjes in te genieten in een ander universum. Gelukkig kan ik het op twee wielen ruimschoots compenseren.
Maar vanaf april wordt het zelfs naar mijn maatstaven soms weleens een beetje te gortig. Dan komen alle mooiweerrijders weer uit hun warme holletjes gekropen en heb je soms moeite om tijdens het rijden ook nog even je handen áán het stuur te houden.
Maar tóch... mooiweerrijders of bikkels die het hele jaar door rijden; ik groet ze allemaal. Want motorrijden is leuk en motorrijders zijn dat per definitie ook!