Zien en gezien worden

In februari was ik met een paar vriendinnen naar de motorbeurs in Utrecht. Altijd leuk om naar beursaanbiedingen te snuffelen en je te vergapen aan motorfietsen die je in je stoutste dromen nooit zult kunnen kopen...
Bij de stand van de KNMV werden we aangesproken door een dame die vroeg of wij mee wilden werken aan een wetenschappelijk onderzoek van Bikesense, gezamenlijk uitgevoerd door de KNMV, SWOV en DHV. Met dit onderzoek willen ze meer te weten komen over hoe de motor in Nederland wordt gebruikt, welke situaties motorrijders tegenkomen op de weg en of het volgen van een Voortgezette Rijopleiding invloed heeft op het gedrag van de motorrijder.
Deelnemers aan het onderzoek maakten bovendien kans om kosteloos een VRO-Risico t.w.v. 237,50 euro te mogen volgen. Nou, daar hoefden de dames natuurlijk niet lang over na te denken!

Na het invullen van een uitgebreide vragenlijst op de beurs, werden we in maart opgeroepen in Waddinxveen voor de nulmeting van het onderzoek.
Samen met een instructeur moesten we een route van ruim een half uur rijden. Net als bij je rijles kreeg je via een 'oortje' aanwijzingen, maar in tegenstelling tot de rijles werd er daarnaast geen commentaar gegeven op je rijgedrag. De hele rit werd bovendien ook nog eens gefilmd.
Nou heb ik het idee dat ik best aardig kan rijden, maar als ik weet dat er de hele tijd iemand op me let, dan ga ik ineens hele rare dingen doen... Zo reed ik op een rotonde met verhoogde middenscheiding tot twee keer toe verkeerd en hoorde ik op de snelweg de aanwijzingen van de instructeur niet, waardoor ik finaal de door hem bedoelde afslag voorbij reed...
Toen we terugkwamen bij het trainingscentrum zei de instructeur alleen maar: "ik hoop dat je de goede envelop trekt..." Middels het trekken van een envelop uit een grote doos werd namelijk bepaald welke groep 'ingeloot' was voor de VRO-training en welke groep 'uitgeloot' was en zo de controlegroep voor het onderzoek zou vormen.
Het geluk was me goed gezind en ik werd ingeloot voor deelname aan de training!

Op 28 juni reed ik in alle vroegte naar Waddinxveen voor de Voortgezette Rijopleiding VRO-R, waarbij de R dus staat voor Risico.
We werden opgewacht door Richard en Gerard, twee instructeurs van de KNMV. Zij legden uit dat het doel van deze training is om je bewust te maken van de risico's die je als motorrijder tegen kunt komen. Door deze bewustwording ben je in staat om risicovolle situaties eerder te herkennen, waardoor je je rijgedrag kunt aanpassen.
De volgorde is dus: herkennen - analyseren - oplossing bedenken - uitvoeren - evalueren. En dat allemaal gewoon tijdens het rijden en vaak ook nog slechts in een fractie van een seconde...

Hoe je risico's ervaart is deels subjectief; de één heeft een grotere risicoperceptie dan de ander. Verder spelen factoren als leeftijd, rijervaring, levensstijl en voertuigbeheersing een rol.
In veel verkeerssituaties doe je bovendien aannames: die auto zal vast wel stoppen, die fietser gaat rechtdoor, ik zit op de rotonde, dus ik heb voorrang, etc of geef je de regie uit handen, waardoor er ook risico's kunnen ontstaan.

Na deze portie theorie gingen we de weg op. Een rit van ruim een half uur door de bebouwde kom, over de provinciale weg en een stuk over de snelweg. Onderweg werd er wederom gefilmd en maakten we af en toe en stop om te luisteren naar uitleg en toelichting van de instructeur.

Terug in het trainingscentrum werden de opnames bekeken en onderling van het nodige commentaar voorzien. Alleen opbouwende kritiek natuurlijk... ;-)
We constateerden allemaal dat we tijdens het rijden een aantal zaken totaal over het hoofd hadden gezien, zoals een voetgangersoversteekbord met een fluorgele rand, drie verkeersspiegels en bomen langs de weg. Hoe hebben we die nou niet kunnen zien...??

Na de lunch en nog een stukje algemene theorie gingen we de weg weer op voor de tweede rit. Dezelfde rit als 's ochtends, maar nu met toepassing van de opgedane kennis. Wát een verschil!
Waar we 's ochtends nog als makke schaapjes in baksteenformatie achter elkaar aan reden, zochten we nu individueel naar onze beste en veiligste positie op de weg. En door nóg verder vooruit te kijken en gebruik te maken van doorkijkjes in het landschap, zagen we auto's, vrachtwagens en ander verkeer op zijwegen nog eerder aankomen en konden we er bijna een sport van maken om een rotonde te naderen zonder je voet aan de grond te zetten!

Ik heb veel geleerd in deze VRO-R training en ik hoop dat deze manier van kijken en risico-analyseren op een gegeven moment een automatisme zal worden. Ik ga er zéker mijn best voor doen!
En sparen voor de andere VRO-opleidingen...
Maar éérst de Bonneville!

Op zoek naar de ideale lijn

Sinds ik met mijn Yamaha XS750 SE in een bocht op split onderuit ben gegleden, heb ik het niet meer zo op bochten. Mijn motorfiets wil eigenlijk ook gewoon het liefst rechtdoor, lekker cruisen over lange, licht glooiende wegen. Maar ja, een bochtje op z'n tijd is natuurlijk niet te voorkomen.

Om ervaring op te doen met het betere bochtenwerk, heb ik vorig jaar een 'bochtencursus' gevolgd in het Teutoburgerwoud en om het gevoel een beetje vast te houden, vond ik het nu tijd voor een opfriscursus.

Op naar de Eifel dus, voor een zoektocht naar de ideale lijn!

In het gezelschap van een Honda Pan European, een Triumph Street Triple, een KTM 1100 en een BMW 1150 GS buffel ik dapper over de snelweg naar Duitsland. Zodra we de snelweg af zijn schiet het stel op de Triumph en de KTM er vandoor. Even later ben ik de anderen ook kwijt. Bovendien moet ik ondertussen ook nodig tanken. Gelukkig heb ik de route en het adres in m'n Garmin, dus even later rij ik de parkeerplaats van het hotel op.

Dat m'n oude motorfietsje af en toe olie zweet als ik er lang achter elkaar hard mee rijd wist ik wel, maar nu zit m'n linkerschoen toch wel echt vol met spetters en begint Yammie ook een beetje te stotteren. Maar ik ben moe en klaar voor vandaag, dus ik wil nu eerst m'n tas uitpakken, douchen en eten en dan morgenochtend maar eens even naar de olie kijken.

In een gebied waar het wemelt van de bikershotels en bikerscafés is onze reisleider erin geslaagd om een hotel te vinden waar de tijd heeft stilgestaan. Geen biker te zien! Wel heel veel spiegels, täglich live-Musik door een artiest die eruit ziet als een kruising tussen Dennie Christian en de zanger van Kiss en vanaf vier uur 's middags schuifelende mummies in de Kristallspiegelsaal. Gelukkig eten wij een stukje verderop in het gezellige Motorgasthaus Am Tunnel, waar eigenaar Toets speciaal voor mij een vissie heeft gebakken. En die Duitse biertjes smaken ook best na een dag hard werken!

De volgende ochtend blijkt het oliepeil van mijn motor onder het minimum te staan, dus dat moet eerst gefixt worden. Er gaat bijna driekwart liter bij! Voor de zekerheid koop ik nog maar een extra fles voor onderweg. Goed in de gaten houden dus...

Jetzt geht's los! We rijden een stuk omhoog en stoppen bovenop een berg met uitzicht op de wijnvelden. Na wat uitleg over haarspeldbochten en de juiste plaats op de weg moeten we allemaal drie keer hetzelfde parcours rijden. De eerste keer voorop, de tweede keer in de lijn van de instructeur en de laatste keer weer voorop. Alles wordt gefilmd, zodat we dat 's avonds terug kunnen kijken en kunnen bespreken.

De instructeur is 'niet ontevreden' over mijn bochtenwerk, wat ik voor mezelf maar vertaal in 'het ging best goed'! Alleen het tempo zou wat hem betreft nog wel wat omhoog kunnen, maar ik vind het voor nu hard zat.

We vervolgen de route langs prachtige slingerweggetjes, door uitgestrekte wijnvelden en kneuterige dorpjes. Na de lunch moeten we vanwege wegwerkzaamheden zelfs een klein stukje enduro rijden en kan ik een lichte grijns niet onderdrukken als ik met mijn oude motorfiets de Street Triple over het zand en de keien voorbij schiet.

Na zo'n 200 kilometer begin ik moe te worden. Het is hard werken om zo'n semi-chopper netjes door de bocht te sturen! Doordat ik minder hard rijd dan de rest van de groep, raak ik steeds verder achterop en ik voel me bezwaard dat ze steeds op mij moeten wachten. Ik besluit de groep te laten doorrijden en zelf alvast rustig naar het hotel terug te gaan.

's Avonds kijken we de opnames terug en krijgen we nog wat tips en aanwijzingen. Ik blijf het moeilijk vinden om hele strakke bochten te draaien met mijn motor, maar verder ben ik best tevreden.

Omdat ik als enige van de groep uit het westen kom, besluit ik de volgende ochtend niet eerst nog mee te gaan naar die Hohe Acht (de hoogste berg in de Eifel, ten oosten van Adenau), maar op m'n gemak aan de terugreis te beginnen. Via Adenau en Blankenheim pak ik nog heel wat mooie weggetjes en bochten mee en vanaf Venlo is het vol gas op huis aan. Onderweg nog een bak koffie voor mij en een slokkie olie voor Yammie en na 365 kilometer zet ik weer voet op Rotterdamse bodem. Weer heel wat kilometers en bochtenervaring rijker! Volgend jaar weer! Maar dán op de Bonneville!

P.S. Bedankt voor de foto's Ronald!

De Tocht der Tochten

Ieder jaar organiseert de Friesche Motorclub op tweede pinksterdag de Elfstedentocht voor motorfietsen. Aangezien ik geen fan ben van kou, maar wél van toeren, leek dit een uitgelezen kans om al die dorpen met die klinkende Friese namen eens van dichtbij te bekijken in een zonniger jaargetijde. Samen met twee gemotoriseerde vriendinnen schreef ik mij in voor de Tocht der Tochten.

Gezien de reisafstand vanaf huis naar Friesland besloten we er maar meteen een lang weekend van te maken. En omdat we het geheel een beetje in stijl wilden doen, gingen we op zoek naar een leuke slaapplek voor niet al teveel geld (want er moet druk gespaard worden voor de Bonneville natuurlijk). Boer Zeinstra had precies wat wij zochten: een tot appartementen verbouwde boerderij, met ligbad, drie slaapkamers, stalling voor de motorfietsen en uitzicht op de boomgaard en de koeien in de wei. Wat wil een stadse deerne nog meer?

Op eerste pinksterdag reden we vanuit Rotterdam richting het hoge noorden. De pittoreske route uiteraard; bij Amsterdam de snelweg af en over de dijkweggetjes via Durgerdam, Monnickendam, Volendam en Hoorn naar de Afsluitdijk. De zon knetterde aan de hemel en bij iedere stop werden er meer laagjes kleding uitgetrokken. De vliegjes vlogen aan alle kanten naar binnen en bij de lunchstop in Harlingen constateerde ik zelfs dat een aantal van hen in mijn decolleté een zachte dood gestorven was… There are worse ways to die.

Bij aankomst in Stiens werden de motoren op stal gezet en was het tijd om de tassen uit te pakken. Het eerste wat we deden was de koelkast vullen met de meegebrachte blikjes bier. Ontbijt zouden we de volgende ochtend wel een beetje improviseren, maar drank was er in ieder geval genoeg! En had ik niet ooit ergens gelezen dat een biertje gelijk staat aan twee bruine boterhammen? Dus ach, dat zou wel goed komen!

Ondertussen hadden we ook wel weer trek gekregen, maar eigenlijk hadden we geen zin om ons weer in ons warme motorpak te hijsen om naar het dorp te rijden voor wat eten. De dochter van de boer kwam met de briljante oplossing: “Dan laten jullie toch gewoon een pizza bezorgen?” Dat kan dus zelfs tot in de verste uithoek van Friesland!

De volgende ochtend reden we in alle vroegte richting Leeuwarden voor het ophalen van de stempelkaart. Weleens in een file gestaan met alleen maar motorfietsen? Een hele aparte ervaring! In een razend tempo en met een souplesse waar menig evenement nog wat van kan leren, verwerkte de organisatie de startbewijzen voor de 3600 motorrijders, trikes en automobilisten. Binnen een mum van tijd stonden we aan de start met een vaantje aan de motor, een stempelkaart in de binnenzak en de route netjes op de Garmin geïnstalleerd. Dat laatste is eigenlijk niet echt nodig, want je volgt gewoon de voorgangers, maar het is leuk om de route later nog eens na te rijden als het wat minder druk is.

In het begin lag het tempo niet zo hoog, vanwege de enorme stroom motorrijders, maar gaandeweg de route kon de gashendel af en toe ook even lekker opengetrokken worden om weer even een beetje af te koelen. Langs de hele route stonden mensen te zwaaien, te klappen en te juichen. Echt een geweldige ervaring!

Om half vijf ’s middags hadden we eindelijk alle stempels verzameld en konden we in de hal van het FEC onze plaquette in ontvangst nemen. Moe van het toch wel ingespannen rijden reden we weer richting de boerderie voor een lekker koud biertje.


Na een nachtje met de kippen op stok, besloten we ook voor de terugweg een toeristische route te nemen. Via Lemmer reden we naar de Weerribben. De eigenaar van het plaatselijke pannenkoekenhuis had zo’n druk pinksterweekend gehad dat hij geen zin meer had om voor ons nog een pannenkoek te bakken. Tosti’s daar deed hij ook niet aan en zelfs een broodje kaas zat er niet in. Dan maar een bak koffie met een stuk appeltaart en genieten van de prachtige omgeving. Na een lunchstop in Zwolle zijn we snel de A28 opgeschoten en terug op huus an gereden.

Fryslân boppe! Het was een heerlijk weekend! Complimenten aan de geweldige organisatie door de Friesche Motorclub en wat mij betreft gaan we volgend jaar weer!