Op zoek naar de ideale lijn

Sinds ik met mijn Yamaha XS750 SE in een bocht op split onderuit ben gegleden, heb ik het niet meer zo op bochten. Mijn motorfiets wil eigenlijk ook gewoon het liefst rechtdoor, lekker cruisen over lange, licht glooiende wegen. Maar ja, een bochtje op z'n tijd is natuurlijk niet te voorkomen.

Om ervaring op te doen met het betere bochtenwerk, heb ik vorig jaar een 'bochtencursus' gevolgd in het Teutoburgerwoud en om het gevoel een beetje vast te houden, vond ik het nu tijd voor een opfriscursus.

Op naar de Eifel dus, voor een zoektocht naar de ideale lijn!

In het gezelschap van een Honda Pan European, een Triumph Street Triple, een KTM 1100 en een BMW 1150 GS buffel ik dapper over de snelweg naar Duitsland. Zodra we de snelweg af zijn schiet het stel op de Triumph en de KTM er vandoor. Even later ben ik de anderen ook kwijt. Bovendien moet ik ondertussen ook nodig tanken. Gelukkig heb ik de route en het adres in m'n Garmin, dus even later rij ik de parkeerplaats van het hotel op.

Dat m'n oude motorfietsje af en toe olie zweet als ik er lang achter elkaar hard mee rijd wist ik wel, maar nu zit m'n linkerschoen toch wel echt vol met spetters en begint Yammie ook een beetje te stotteren. Maar ik ben moe en klaar voor vandaag, dus ik wil nu eerst m'n tas uitpakken, douchen en eten en dan morgenochtend maar eens even naar de olie kijken.

In een gebied waar het wemelt van de bikershotels en bikerscafés is onze reisleider erin geslaagd om een hotel te vinden waar de tijd heeft stilgestaan. Geen biker te zien! Wel heel veel spiegels, täglich live-Musik door een artiest die eruit ziet als een kruising tussen Dennie Christian en de zanger van Kiss en vanaf vier uur 's middags schuifelende mummies in de Kristallspiegelsaal. Gelukkig eten wij een stukje verderop in het gezellige Motorgasthaus Am Tunnel, waar eigenaar Toets speciaal voor mij een vissie heeft gebakken. En die Duitse biertjes smaken ook best na een dag hard werken!

De volgende ochtend blijkt het oliepeil van mijn motor onder het minimum te staan, dus dat moet eerst gefixt worden. Er gaat bijna driekwart liter bij! Voor de zekerheid koop ik nog maar een extra fles voor onderweg. Goed in de gaten houden dus...

Jetzt geht's los! We rijden een stuk omhoog en stoppen bovenop een berg met uitzicht op de wijnvelden. Na wat uitleg over haarspeldbochten en de juiste plaats op de weg moeten we allemaal drie keer hetzelfde parcours rijden. De eerste keer voorop, de tweede keer in de lijn van de instructeur en de laatste keer weer voorop. Alles wordt gefilmd, zodat we dat 's avonds terug kunnen kijken en kunnen bespreken.

De instructeur is 'niet ontevreden' over mijn bochtenwerk, wat ik voor mezelf maar vertaal in 'het ging best goed'! Alleen het tempo zou wat hem betreft nog wel wat omhoog kunnen, maar ik vind het voor nu hard zat.

We vervolgen de route langs prachtige slingerweggetjes, door uitgestrekte wijnvelden en kneuterige dorpjes. Na de lunch moeten we vanwege wegwerkzaamheden zelfs een klein stukje enduro rijden en kan ik een lichte grijns niet onderdrukken als ik met mijn oude motorfiets de Street Triple over het zand en de keien voorbij schiet.

Na zo'n 200 kilometer begin ik moe te worden. Het is hard werken om zo'n semi-chopper netjes door de bocht te sturen! Doordat ik minder hard rijd dan de rest van de groep, raak ik steeds verder achterop en ik voel me bezwaard dat ze steeds op mij moeten wachten. Ik besluit de groep te laten doorrijden en zelf alvast rustig naar het hotel terug te gaan.

's Avonds kijken we de opnames terug en krijgen we nog wat tips en aanwijzingen. Ik blijf het moeilijk vinden om hele strakke bochten te draaien met mijn motor, maar verder ben ik best tevreden.

Omdat ik als enige van de groep uit het westen kom, besluit ik de volgende ochtend niet eerst nog mee te gaan naar die Hohe Acht (de hoogste berg in de Eifel, ten oosten van Adenau), maar op m'n gemak aan de terugreis te beginnen. Via Adenau en Blankenheim pak ik nog heel wat mooie weggetjes en bochten mee en vanaf Venlo is het vol gas op huis aan. Onderweg nog een bak koffie voor mij en een slokkie olie voor Yammie en na 365 kilometer zet ik weer voet op Rotterdamse bodem. Weer heel wat kilometers en bochtenervaring rijker! Volgend jaar weer! Maar dán op de Bonneville!

P.S. Bedankt voor de foto's Ronald!