Maandagmorgenblues

Ik had weer een mooie stunt vanmorgen.
Na alle standaard rompslomp (hoes van de motor, kettingslot eraf, schijfremslot eraf, oordoppen in, rugzak om, handschoenen aan, helm op, "shit, de sleutel zit nog in m'n jaszak", handschoenen weer uit, sleutel in het contact, handschoenen weer aan, pffff...) wilde ik de Honda van de middenbok af duwen. Dát had ik gedacht! Geen beweging in te krijgen...

Nog een poging, nog een poging, grrrrr... nóg een poging... Nope! Geen beweging in te krijgen. Het leek wel alsof de bok geblokkeerd was.
Ik op mijn knieën op straat om onder de motor kijken. Maar ja, het was 7 uur 's ochtends, nog pikkedonker, dus ik zag natuurlijk geen moer. Bovendien had ik eigenlijk ook geen idee waar ik precies naar moest kijken.

Honda, we’ve got a problem

Zucht... handschoenen weer uit, helm af, rugzak af, terug naar binnen. Daar vloekend op zoek naar een zaklamp. Weer terug buiten erachter komen dat de batterijen van de zaklamp leeg zijn en dán bedenken dat er natuurlijk ook gewoon een zaklampfunctie op je iPhone zit (ooohwww...)
Ik plat op mijn buik midden op straat, maar nog steeds niks te zien.
Na veel getrek en geduw - en een telefoontje naar collega Leo die op afstand natuurlijk ook niet veel kon doen - kwam ik op het idee om het voorwiel eens wat beter te bekijken. En wat bleek: niet de middenbok was de boosdoener, maar de voorste remklauw zat vast. Muurvast... Honda, we've got a problem...

Van mijn hulptroepen op afstand krijg ik de tip om met een schroevendraaier de remklauw los te wrikken. Euhhh... tuurlijk joh, maar wáár moet ik in godesnaam die schroevendraaier precies tussen steken? Op goed geluk prutste ik wat met de schroevendraaier, maar de remklauw zat vast en was van plan dat voorlopig ook te blijven zitten.

Credits verspeeld

Even overwoog ik om de pechhulp te bellen, maar die had ik eerder dit jaar al een paar keer nodig gehad, dus daar had ik m'n credits al verspeeld. Bovendien mag je maar voor twee verschillende voertuigen pechhulp inschakelen en aangezien ik me dit jaar de trotse eigenaar mocht noemen van een Yamaha XS750, een Daihatsu Charade, een Triumph Bonneville én een Honda NTV650 ging die vlieger dus ook niet op.
Net toen ik op het punt stond om het bijltje erbij neer te gooien, kwam er een buurman naar buiten. Toevallig eentje die zelf ook motor rijdt. En ondanks dat hij eigenlijk heel veel haast had, wilde hij toch wel even kijken naar de rem. "Wacht," zei hij, "dan zet ik 'm eerst even van de bok." "Euhhh, ja, maar dat is nou juist het hele probleem!" zei ik. Voordat ik nog meer kon zeggen, was hij al opgestapt en ramde hij mijn motor met volle kracht naar voren, waarbij de rem in één beweging los schoot. Ik stond erbij en keek ernaar...

Met een rood hoofd en veel te laat reed ik vervolgens naar Delft. De schroevendraaier stak ik voor de zekerheid toch ook nog maar even in m'n rugzak.

Bonnie around the block

“En waar ga je nu dan over schrijven?”, vroegen sommige mensen toen ‘Bonnie’ in mijn leven kwam. Ze doelden daarmee natuurlijk op alle pechverhalen die ik over mijn vorige motor geschreven had. “Ach” zei ik, “nu ik een motor heb waar ik op kan vertrouwen, is er ruimte voor weer hele nieuwe belevenissen!”

En inderdaad, ruim zes maanden later heb ik er al zo'n 7000 mijl (een goeie 11.000 kilometer) op de teller bij gezet! And the fun has only just begun!

Eén van de eerste uitstapjes met de Bonneville was een ritje naar Friesland, om daar – net als vorig jaar – op Tweede Pinksterdag met de motormeiden de Friesche Elfstedentocht te rijden. Het weekend begon wat ongelukkig doordat één van de meiden bij aankomst op het erf van de boerderij waar we logeerden met motor en al uitgleed in een greppel vol met koeienstront... Tja, dat kennen we niet in de Randstad hè? Zelf kroop ze gelukkig zonder kleerscheuren onder haar motor vandaan, maar de kuip van haar Fazer was flink beschadigd en het rechter knipperlicht bungelde er een beetje zielig aan een draadje bij. Starten deed 'ie gelukkig nog wel, dus kon ze er de volgende dag - zij het een beetje voorzichtig - de Elfstedentocht wel op uitrijden.

Natte stempelkaart

De tocht begon met een waterig zonnetje, maar al gauw begon het behoorlijk te regenen. Eén van de meiden hield het voor gezien en reed terug naar de boerderij. De rest reed dapper door. In de loop van de ochtend klaarde het wel een beetje op, maar helemaal droog hebben we het helaas niet gehouden. Aan het eind van de tocht werden we nog getrakteerd op een flinke hoosbui, zodat we bij terugkomst een kletsnatte stempelkaart inleverden in ruil voor de felbegeerde Elfstedenplaquette...

Jeugdherberg vol bejaarden

Kort na Friesland volgden een paar dagen Twente, met Stayokay Gorssel als uitvalsbasis. Een vriend uit Hengelo zou me op de motor het mooie 'Tukkerland' laten zien. Het hostel, wat prachtig in de groene Achterhoek ligt, ziet eruit als een groot Noors jachthuis. Toen ik bij de Pippi Langkousherberg aankwam viel me echter wel iets vreemds op: rechts voor de ingang van de jeugdherberg stonden keurig naast elkaar twee scootmobielen geparkeerd. Al snel ontdek ik dat ik zo'n beetje de jongste gast in het hostel ben... In de tuin zijn de bejaarde eigenaars van de scootmobielen in een vrolijk gesprek verwikkeld met een club gepensioneerde wielrenners (lees: grijze of kale mannen met te dikke buiken, te strakke wielrenbroekjes en te dure racefietsen), die een weekendje komen fietsen in de Achterhoek. 

Springlevend

Het scootmobielduo (naar eigen zeggen samen 160 jaar oud) blijkt in de kamer naast mij te slapen en voert 's avonds - zonder hoorapparaten in - luide gesprekken vanuit het ene stapelbed naar het andere. Ik lach me rot als de man er op een gegeven moment achterkomt dat hij die middag per ongeluk de medicijnen van zijn vrouw heeft ingenomen in plaats van zijn eigen pillen, omdat hij zonder bril de doosjes niet goed van elkaar kon onderscheiden! De volgende ochtend verschijnen ze echter allebei springlevend aan het ontbijt, dus er lijkt niets aan de hand.

Die dag maken Bonnie en ik samen met de Hengeloose vriend op zijn BMW een prachtige tocht door het Twentse landschap (Hengelo, Ootmarsum, Denekamp) en we piepen nog even de grens over voor een stukje bochtenwerk in Duitsland. 's Avonds keer ik weer terug naar 'Huize Avondrood', waar de bejaarden zo te horen alweer flink aan het bier hebben gezeten. Ik ben gelukkig zo moe van het rijden dat ik vrijwel direct in slaap val.

Chique plassen

De volgende dag besluit ik om helemaal binnendoor over de Hoge Veluwe en de Utrechtse Heuvelrug terug naar het westen te rijden. Onderweg moet ik opeens verschrikkelijk nodig plassen. Omdat ik geen zin heb in één of andere vieze wc bij een benzinepomp, typ ik 'zoek horecagelegenheid' in op de navigatie. Niet veel later rij ik de oprit van kasteel Engelenburg bij Brummen op, waar een hotel, golfbaan en conferentiecentrum gevestigd blijken te zijn. Met een blaas die nu écht bijna op knappen staat, zet ik Bonnie pontificaal voor de ingang en ik hol in mijn motorpak naar binnen. Achter de receptie zit een dame gekleed in een keurig mantelpakje en naast de ingang staat een man in livrei. "Mag ik alstublieft even van uw toilet gebruik maken?" weet ik er nog net piepend uit te brengen. Ze kijken me aan alsof ik van een andere planeet kom, maar vervolgens wijzen ze me de weg naar de toiletten. Ik voel me in deze chique omgeving inderdaad een beetje als een olifant in een porseleinkast, maar het kan me niets schelen! Opgelucht stap ik even later weer op de motor en relaxed rij ik het laatste stuk terug naar Rotterdam.

Lucky winner

Enkele dagen later kan ik mijn geluk niet op als ik de volgende mail ontvang: “U heeft recent meegedaan aan de Tridays-actie op de Facebookpagina van Triumph. Wij van Triumph vonden uw inzending zo leuk dat u de twee VIP-kaarten voor de Tridays hebt gewonnen. Van harte gefeliciteerd!”

De Tridays is een driedaags Triumph-evenement in het pittoreske Oostenrijkse dorpje Neukirchen, waar traditiegetrouw duizenden Triumph-liefhebbers van over de hele wereld op afkomen. En daar had ìk dus entreekaartjes voor gewonnen! En dat niet alleen, maar ook twee overnachtingen in een viersterrenhotel, een exclusief Tridays t-shirt en een goodybag. En alles voor twee personen. Ik spring een gat in de lucht! Dit is de perfecte gelegenheid om eindelijk eens een flink stuk op de Bonneville te rijden!

Eén van mijn motorvriendinnen (die ene die niet van regen houdt), wil wel mee naar Oostenrijk. "Da's goed," zei ik, "maar dan plakken we wel even jouw Intruder-logo af, want het is natuurlijk wèl een Triumph-evenement..."

We hadden nog maar een paar weken voor vertrek, dus snel onze vakantiedagen ingediend, routes uitgestippeld en overnachtingshotels voor onderweg geboekt. Plan: in twee dagen naar Oostenrijk rijden (zo'n 500 km per dag), drie dagen Tridays en dan in twee dagen weer terugrijden naar Nederland. Goed te doen.

En het was in één woord fantastisch! Zonder problemen via Duitsland naar Oostenrijk gereden, heerlijk weer gehad, héél veel geweldige mooie motoren gezien, naar toffe bandjes geluisterd, geshopped till we dropped, de mensen van Triumph Nederland ontmoet, overnacht in een prima hotel, lekker gegeten, veel gedronken en getoerd, kortom: met volle teugen genoten! Wat mij betreft volgend jaar weer, maar dán met nog een extra weekje vakantie eraan vast.

Goed stel

In een half jaar tijd zijn Bonnie en ik al helemaal op elkaar ingespeeld. We hebben samen al heel wat mijlen afgelegd en we zijn nog láng niet moe! Na Oostenrijk volgden er nog een lang weekend naar de Ardennen met de meiden, vele strandritjes naar Hoek van Holland, Oostvoorne, Noordwijk en Haamstede, de Albert's Dudes & Chickies Ride (een sponsorrit voor onderzoek naar hersentumor), de eerste Motormeissie Ride Out via Facebook en onlangs nog een uitstapje naar de BMW Motorrad Day in Zandvoort, waar Bonnie en ik ons heel dapper staande hielden tussen allemaal grote dikke BMW's...

Op de terugweg rij ik nog even door naar Ouderkerk aan den IJssel voor een bakkie koffie bij Jan, want ja, nu ik nooit meer met pech langs de weg sta, begin ik mijn garageman bijna een beetje te missen...

Partir, c'est mourir un peu

Met de komst van Bonnie, mijn nieuwe grote liefde, braken er onzekere tijden aan voor Yammie, mijn eerste grote liefde. Iedereen weet dat drie hoofden op een kussen natuurlijk niet lang goed kan gaan en zo verging het ook in dit geval. Eerst was het plan om m'n Yamaha voorlopig bij iemand te stallen, omdat ik eigenlijk nog geen afstand wilde doen van mijn eerste motorfiets. Maar op het moment dat ik vol goede moed de rit naar Gelderland wilde aanvangen, bedacht Yammie dat het een goed idee was om er op het Kleinpolderplein al mee op te houden, zodat ik hem onverrichter zake bijna een kilometer terug naar huis moest duwen. Gelukkig schoot een dichtbij wonende collega me daarbij te hulp, want het huilen stond me inmiddels nader dan het lachen.

En na lang twijfelen en treuzelen nam ik uiteindelijk het besluit: mijn oude, trouwe Yamaha gaat eruit...

Zo gezegd, zo gedaan. Een advertentie op Facebook gezet, een tweet geplaatst en binnen een aantal dagen meldde zich de eerste gegadigde. "Ik kwam je advertentie tegen. Heb je je XS750 nog? En wat moet hij kosten?" Slik... nu wordt het serieus...
Na een paar mailtjes over en weer zou ene Rob op Hemelsvaartdag komen kijken. Ik had hem wel eerlijk verteld dat Yammie af en toe kuren had en dat het zomaar zou kunnen dat hij niet meteen zou willen starten, maar daar had deze handige sleutelaar geen problemen mee.
Inderdaad moest er gestart worden met startkabels, maar daarna liep de motor als een zonnetje. Na een korte proefrit kwam Rob de straat weer inrijden met een enorme brede lach van onder zijn helm. "Nou, die is verkocht!" riep hij. Mijn ogen schoten direct vol tranen, waarop mijn buurman - die het hele tafereel vanaf zijn stoepje had gadegeslagen - me spontaan zijn zakdoek kwam aanbieden.
"Je weet toch wel zeker dat je hem wilt verkopen?" vroeg Rob enigszins geschrokken. "Jawel, dat wel," zei ik aangeslagen, "maar het is ineens wel heel erg concreet nu."
Maar goed, het besluit was genomen en bij deze leuke, enthousiaste motorliefhebber zou mijn Yammie in ieder geval in goede handen zijn. De deal was rond.
De volgende dag kwam hij zijn nieuwe motorfiets halen en met een brok in m'n keel keek ik hem na totdat hij helemaal de straat uit was. "Dag Yammie," fluisterde ik zacht, "dankjewel voor alle fijne ritten!"

Met weemoed, maar vooral ook met plezier denk ik terug aan alle fijne ritten die we samen gemaakt hebben en aan alle avonturen die ik met mijn eerste motor heb beleefd.
De bergtrainingen in het Teutoburgerwoud en de Eifel, de ritten met de meiden naar de motorherberg in de Ardennen, de talloze pontjes waarmee we overgevaren zijn, de Friesche Elfstedentocht, die keer bij Erik van Lent op de brug voor diens column in Promotor, de VRO-R training in het kader van het onderzoek van het SWOV en de KNMV en alle keren dat ik weer ergens met pech langs de kant stond en de evenzovele keren dat Yammie bij Jan op de brug stond en hij hem met veel liefde voor zijn vak - en soms een beetje creativiteit - weer aan de praat kreeg. En met een warm gevoel denk ik terug aan alle keren dat mijn hart een klein vreugdesprongetje maakte als ik mijn Yammie trots glimmend op me zag staan wachten.

Nu heb ik Bonnie in mijn leven, maar mijn eerste liefde, die vergeet ik nooit...

Keurig in het gelid bij de Rotterdamse Schouwburg 

Mirror with a view 

Met de meiden in de Ardennen

Bergrijvaardigheidstraining in de Eifel

Logeren tussen de kippen bij Stayokay Gorssel

Op het erf bij het Zuid-Hollands Landschap 

Op de brug bij Erik van Lent, voor diens column in Promotor

Artikel in Promotor, maart 2012

Op de brug bij Jan, die Yammie steeds weer aan de praat kreeg

Gestrand...

Maar ook: doorrijden tot óp het strand bij Hoek van Holland

Dag Yammie! Dankjewel!

Dromen zijn er om waar te maken

Vanaf de dag dat ik begon met motorrijden, had ik een droom. Een droom over een grote liefde. En die liefde betrof in dit geval natuurlijk een motorfiets. Een mooie, glimmende, alles overtreffende motorfiets. En dat kon er wat mij betreft maar één zijn: een Triumph Bonneville t100! Op de motorbeurs in Utrecht zag ik hem voor het eerst in het echt en mijn hart maakte een sprongetje. Dát is hem! Dáár staat 'ie! Zucht... Wat is 'ie mooi!!!

Vorig jaar in mei maakte ik een plan. Een ambitieus plan. Ik zou gaan sparen voor 'mijn' Bonneville en ik wilde 15 maanden uittrekken om het benodigde bedrag voor een mooi tweedehands exemplaar bij elkaar te sparen. Ik weet nog goed dat ik me toen serieus afvroeg hoe ik dat in godsnaam voor elkaar zou gaan krijgen, aangezien ik nou niet bepaald aan het eind van iedere maand überhaupt nog geld over heb...
Maar goed, ik maakte een plan en ik gíng ervoor!

Ik maakte enorme excelschema's om mijn financiën in kaart te brengen en daarbij vielen harde keuzes. Abonnementen werden opgezegd, ik ruimde mijn hele huis op en zette heel veel spullen te koop op Marktplaats, mijn uitgelezen boeken verkocht ik via bol.com, ik bood vrienden aan om op te passen op hun kinderen of huisdieren, ik snoeide heggen voor geld en ik zette bijna mijn hele vakantiegeld opzij. Afgelopen zomer vierde ik mijn verjaardag met een zelfgemaakte high tea en in plaats van cadeaus vroeg ik aan iedereen een bijdrage voor mijn nieuwe motor. Het was ontroerend en hartverwarmend toen ik 's avonds de doos omkeerde en alle lieve briefjes las en de envelopjes openmaakte die mijn vrienden erin hadden gestopt.

Om mijn spaardoel concreet te maken had ik in mijn portemonnee een kaartje gestoken met een plaatje van 'mijn' Bonneville. Iedere keer als ik ergens iets wilde pinnen, dan keek ik even naar dat kaartje en vroeg ik me af 'Heb ik dit ècht nodig?' Heel vaak legde ik dan dat leuke truitje, die mooie schoenen of de zoveelste onmisbare tas weer terug!

Het sparen ging voor de wind en eerlijk gezegd - tot mijn eigen verbazing - veel harder dan ik dacht. Ik moest er heel veel dingen voor laten, maar met zo'n duidelijk doel voor ogen ging dat me eigenlijk best goed af. In december zat ik al op 70% van mijn streefbedrag. Dat motiveerde natuurlijk enorm om er nog even een schepje bovenop te doen en uiteindelijk - met in de eindsprint een bonus en een beetje hulp van mijn lieve moeder - kreeg ik op 6 februari een mailtje van de bank: 'Gefeliciteerd, je hebt je spaardoel bereikt!'

Met bonkend hard ging ik eind februari weer naar de motorbeurs. Zo'n gek gevoel dat je daar dan niet alleen heen gaat om te kijken, maar misschien ook om te kopen... Uiteindelijk vond ik op de beurs niet de motor die ik zocht, dus de zoektocht ging verder. Via een tip op Facebook, kwam ik terecht bij een jonge motorhandelaar in Brabant, die precies de motor had staan die ik zocht. Niet alleen het type, maar zelfs ook de kleuren die ik zo graag wilde! Meteen een afspraak gemaakt en na de proefrit had ik mijn hart voorgoed verloren. Gelukkig was ik nog wel zo verstandig om de motor eerst nog even te laten keuren. Hij zag er fantastisch uit, maar ik wilde natuurlijk wel zeker weten dat ik een goed exemplaar te pakken had. In eerste instantie was de verkoper daar, als beginnend ondernemer, niet zo happig op, maar uiteindelijk konden we er goede afspraken over maken. Gelukkig viel de keuring 100% mee, dus konden we daarna de koop snel rondmaken.

En zo ben ik ineens - ruim vijf maanden eerder dan verwacht - de megatrotse bezitter van mijn droommotor! Mijn eigen, mooie 'Bonnie'!

Dit betekent helaas wel dat ik afscheid moet gaan nemen van mijn oude 'Yammie', want er is jammer genoeg geen plaats voor twee motorfietsen. Dus mijn Yamaha XS750 staat nu te koop, in afwachting van een nieuwe, toegewijde, handige eigenaar, liefst één met een voorliefde voor oude motorfietsen.

Tja, en nu beginnen mijn vrienden zich af te vragen waar ik nu dan nog over moet bloggen, want ik heb mijn droom waargemaakt en met deze nieuwe motor zal ik ongetwijfeld met minder problemen van A naar B reizen... Maar ik zie het als een uitdaging om met 'Bonnie' mijn grenzen te verleggen en ik zie daarbij nog volop mogelijkheden voor nieuwe avonturen!